Αύγουστος: Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει τα βιβλία του μήνα

 

 

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Τάνκα*  36

ΣΤΕΛΛΑ ΠΕΤΡΙΔΟΥ

 

Στη θάλασσά μας

 

οι αχτίδες της νιότης

 

τρεμοπαίζανε.

 

Το νερό χρυσάφιζε.

 

Η αγάπη άνθιζε.

 

*Τάνκα (短歌, «σύντομο ποίημα»), ονομάζεται μια πολύ παλιά μορφή ιαπωνικής ποίησης. Κάθε τάνκα ολοκληρώνεται σε μόλις 31 συλλαβές. Στην επίσημη μορφή τους, τα τάνκα απαρτίζονται από πέντε στίχους των 5, 7, 5, 7 και 7 συλλαβών. Είναι μεταγενέστερα των αρχαίων γουάκα και προγενέστερα των χαϊκού.

Κατά την Χεϊανή Ιαπωνική Περίοδο (平安時代) 794-1185 μ.Χ., τα τάνκα υπήρξαν ιδιαίτερα δημοφιλή στους ανθρώπους του πνεύματος, άντρες και γυναίκες, και δήλωναν την πνευματική ανωτερότητα εκείνου που τα συνθέτει. Συνδυάζονταν με τη σχολαστική επιλογή χαρτιού και μελανιού, καθώς και μ’ ένα λουλούδι καρφιτσωμένο στο καλαίσθητο μπιλιέτο.

Σχετικά με το περιεχόμενό τους, τα τάνκα, αποτύπωναν, σχεδόν επιγραμματικά, το τέλος, την ολοκλήρωση δηλαδή ενός πράγματος, γεγονότος ή συναισθήματος. Άλλοτε μπορούσε να μιλούν για τον έρωτα ο οποίος παρήλθε οριστικά κι άλλοτε για τον έρωτα ο οποίος σφραγίστηκε με τα δεσμά του γάμου. Κάθε τι περατωμένο, ευχάριστα ή μη, βρίσκει τη θέση του μέσα σ’ ένα τάνκα.

Οι τρεις πρώτοι στίχοι (σε μετρική χαϊκού, 5-7-5), ονομάζονται στα ιαπωνικά, «καμί νο κου», «άνω ποίημα», ενώ οι επόμενοι δύο (7 και 7 συλλαβές), «σιμό νο κου», «κάτω ποίημα». Βασικό στοιχείο όλων των ιαπωνικών τάνκα είναι η ομορφιά της φύσης, όχι όμως αυτή καθαυτή, μα άρρηκτα συνδεδεμένη με την εσωτερική ψυχική κατάσταση του ποιητή τους.

Σήμερα, τα πιο παλιά και φημισμένα ιαπωνικά τάνκα, συγκεντρώθηκαν στην ολότητά τους από τους λαογράφους και μελετητές, κωδικοποιήθηκαν και βρίσκονται σε μια μεγάλη ανθολογία με τον τίτλο: «Μαν-γου-σου». («Δέκα-χιλιάδες-φύλλα»).

 

https://versemonkey.blogspot.com/2010/02/blog-post_13.html

 

Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει τα βιβλία του μήνα

 

Το καπέλο του καλλιτέχνη Βίνσεντ Βαν Γκογκ

Φίλια Δενδρινού

Ένα ψάθινο καπέλο, ξεχασμένο επάνω σε ένα ξύλινο τραπέζι, αποφασίζει να πάει να βρει την τύχη του κι αφεντικό να το φοράει. Θα χρειαστεί να ταξιδέψει μες στα τοπία του ζωγράφου Βαν Γκογκ και να μοιραστεί μαζί του τα συναισθήματα της πινελιάς του. Κάτω απ' τον ήλιο του μεσημεριού θα τρομάξει με τη δύναμη του ξανθού σταροχώραφου, μαζί με τους θεριστές θα ονειρευτεί, με τους πατατοφάγους θα μοιραστεί στιγμές νοσταλγίας, αφήνοντας τον άνεμο να το παρασύρει στην έναστρη νύχτα. Τέλος, θα φτάσει μπροστά στο κίτρινο σπίτι. Ναι, ίσως εδώ να ζει το αφεντικό που του αξίζει!

 

Ακούστε την ιστορία

https://www.youtube.com/watch?v=Rkh6FyIrDTc

 

Ξεφυλλίστε τις πρώτες σελίδες με την εισαγωγή στη ζωή του μεγάλου ζωγράφου

https://www.public.gr/product/books/paidika/biblia-drastiriotiton/zografiki/to-kapelo-toy-kallitehni-binsent-ban-gkogk/prod900402pp/#

 

Περισσότερες πληροφορίες και έργα του Βαν Γκογκ

https://www.wikiwand.com/el/%CE%92%CE%AF%CE%BD%CF%83%CE%B5%CE%BD%CF%84_%CE%B2%CE%B1%CE%BD_%CE%93%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%BA

 

Δείτε κι αυτά

https://www.youtube.com/watch?v=BbgrHnbgoDU

https://www.youtube.com/watch?v=CGzKnyhYDQI

https://www.youtube.com/watch?v=Mqb4ybwf8tM

Άλλη μια πρόταση ανάγνωσης

 

Το σύνθημα

Ελένη Πριοβόλου

Ο μικρός Νικολάι από την Ουκρανία, ένα σπουδαίο ταλέντο στο βιολί, ονειρεύεται να παίξει κάποτε στις μεγάλες ορχήστρες του κόσμου. Η περιπέτειά του αρχίζει όταν η μητέρα του, κυνηγώντας το δικό της όνειρο, πέφτει στα δίχτυα της συμμορίας του αδίσταχτου Χρυσοδόντη, που έχει το άντρο του στην Ελλάδα. Το αγόρι εγκαταλείπει το χωριό του για να την αναζητήσει σε μια μακρινή, ξένη χώρα, με συμμάχους την αγάπη του για τη μουσική και για τους ανθρώπους. Το ταξίδι του είναι γεμάτο δυσκολίες και νότες που άλλοτε συναντούν το φόβο, την αγωνία, τη σκληρότητα κι άλλοτε την ελπίδα, την ανθρωπιά, τον έρωτα... Η πίστη του στο όνειρο γίνεται το σύνθημά του, η μουσική "κόζατσοκ" από το χορό των Κοζάκων πλημμυρίζει τις γειτονιές της Αθήνας και ο Νικολάι γίνεται ο βιολιστής της πόλης, η συνείδησή της. Μια συναρπαστική περιπέτεια που τιμήθηκε από το περιοδικό "Διαβάζω" με το Βραβείο Λογοτεχνικού Βιβλίου για Μεγάλα Παιδιά (2009).

 

Δείτε μια άλλη παρουσίαση

https://www.youtube.com/watch?v=NxmBaRqrDJw

 

Ξεφυλλίστε τις πρώτες σελίδες…

https://www.public.gr/product/books/paidika/paidiki-efibiki-logotehnia-sta-ellinika/to-synthima/prod3488237pp/?gclid=Cj0KCQjw6ZOIBhDdARIsAMf8YyEt7qf-EDXj5itX9pSUZB_qFz6irajPl-njQvC8Es8k4T2B2uv9RwkaAiW4EALw_wcB#

 

Διαβάστε ένα απόσπασμα από το βιβλίο

Ο Νικολάι κοίταξε ολόγυρα την ασχήμια και του ήρθε να βάλει τα κλάματα. Ήθελε να τρέξει να σωθεί. Αλλά προς ποια κατεύθυνση; Η πόλη έμοιαζε με παγίδα. Του ήρθαν στο νου τα λόγια του κυρίου Ντανίλο. «Ψάξε για την αρμονία ακόμα και μέσα στα ποταπά της καθημερινότητας». Προσπαθούσε να συλλάβει εικόνες και ακούσματα που θα του έδιναν λίγο θάρρος. Κοίταξε ολόγυρα σα χαμένος. Ένιωσε ίχνη αρμονίας. Από την απέναντι σχολή χορού μια πιρουέτα, από το υπόγειο νότες από σαντούρι, από τη γλάστρα δίπλα στην αχνογάλανη, ξεφτισμένη πόρτα του ξενοδοχείου ολοκόκκινο το άνθος ενός ιβίσκου. Ένας υπέροχος αλήτης σκύλος κοιμόταν μακάρια δίπλα στη γλάστρα, δυο μαριονέτες κρέμονταν στο σκοινί του παραθύρου πάνω από το υπόγειο, μια μακρινή ευωδιά μπουγαρινού του γαργαλούσε τις νότες που είχαν πέσει σε λήθαργο λόγω της αφόρητης ζέστης. Πιρουέτα, άνθος, σκύλος, μαριονέτες, άρωμα και πάλι από την αρχή, και η συμφωνία γράφτηκε μέσα του και το δοξάρι της ψυχής του χτύπησε το βιολί, δίνοντάς του έναυσμα θάρρους να προχωρήσει ακολουθώντας τον παππού και τον Μπόρις. Να πατήσει τα βρόμικα σκαλοπάτια και να μπει στο παμπάλαιο ξενοδοχείο αντέχοντας την μπόχα των υπονόμων που ανέδιδε. Περίμεναν ώρα στον προθάλαμο να εμφανιστεί κάποιος.

 Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει για τους μαθητές που τέλειωσαν την Α΄ Γυμνασίου  (και όχι μόνο)

και θα αντιμετωπίσουν την επόμενη σχολική χρονιά τη Βυζαντινή Ιστορία 

6 βιβλία που θα τους κάνουν να λατρέψουν το Βυζάντιο

 

"Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα"

Μαρία Αγγελίδου, εικ: Κατερίνα Βερούτσου, εκδ. Μεταίχμιο

 

Το Βυζάντιο είναι ένας κόσμος γεμάτος φασαρία, κίνηση,

θαύματα, μυστήρια, τραγούδια, γιορτές, πλούτη, μάχες,

ιστορίες. 

Ένας κόσμος γεμάτος χρώματα. 

 

Κόκκινος, όπως η πορφύρα των αυτοκρατόρων του.

 

Χρυσός, όπως τα φόντα των ψηφιδωτών 

στις εκκλησίες του. 

 

Μαύρος, όπως τα ράσα των καλογέρων του.

 

Άσπρος σαν τις χώρες τις άγνωστες 

 

έξω από τα σύνορά του. 

 

Γαλάζιος σαν τη θάλασσά του 

και σαν τα φουστάνια των αρχοντισσών του.

Πράσινος σαν τα σπαρτά στους απέραντους

ανοιξιάτικους κάμπους του. 

 

Αλλά όχι μόνο. Το Βυζάντιο ΔΕΝ έχει μόνο έξι χρώματα.

 

Διαβάσαμε το Μαύρο και το Άσπρο (τα δανειστήκαμε από τη Δημοτική Βιβλιοθήκη)

Το ΜΑΥΡΟ μπορεί και να μην είναι χρώμα. Έχει πάντως δικές του τις ιστορίες με τα πιο φοβερά και τα πιο περιπετειώδη χρώματα. Του μαύρου είναι οι ιστορίες της νύχτας και οι ιστορίες του φόβου και οι ιστορίες του μυστηρίου. Δικά του τα αινίγματα τα άλυτα και τα ονόματα τα άδικα. Το μαύρο είναι που δίνει δύναμη και ζωή σ’ όλα τ’ άλλα χρώματα. Το μαύρο απαγορεύει. Διατάζει αυστηρά. Επιβάλλει. Περιορίζει. Το μαύρο φυλακίζει. Κι ελευθερώνει. Γιατί μαύρο είναι το χρώμα του αγνώστου και του ξένου και του κρυφού. Το χρώμα του αναπάντεχου. Το χρώμα του βάρους και το χρώμα της σκλαβιάς. Το χρώμα των γραμμάτων πάνω στο άσπρο χαρτί. Το χρώμα που γράφει, που κάνει σχέδια. Το μόνο χρώμα που έχει φωνή. Και μιλάει. Το μαύρο, που μπορεί χρώμα να μην είναι, είναι σίγουρα ο αρχηγός των χρωμάτων.

Το ΑΣΠΡΟ έχει τις ιστορίες τις σίγουρες. Αυτές που ξέρουν την αλήθεια. Αυτές που είναι αθώες, αλλά όχι τόσο όσο φαίνονται. Το άσπρο σταματάει τους πολέμους, ας είναι και για μια στιγμή μόνο - χωρίς να νοιάζεται που σίγουρα θα ξαναρχίσουν. Το άσπρο έχει τα μαργαριτάρια, τα καλά σύννεφα, τα καλά όνειρα. Έχει τους κόσμους τούς έξω από τους χάρτες και τους χάρτες τούς έξω από τους κόσμους. Το άσπρο καταλαβαίνει και αγαπάει. Το άσπρο είναι τόσο όμορφο, που γίνεται σοφό - και τόσο σοφό, που γίνεται όμορφο. Το άσπρο είναι το αγαπημένο μου, επειδή πιστεύει τις ιστορίες που δεν έχουν ακόμη γραφτεί. Και τους ανοίγει χώρο για να γραφτούνε.

 

ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:
-Πρόκειται για έναν ιδιόμορφο συνδυασμό λογοτεχνίας και βιβλίου γνώσεων, που μπορεί να διαβαστεί από αναγνώστες όλων των ηλικιών. Δεν υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην κατηγορία.
-Η γνωστή και πολυβραβευμένη μεταφράστρια και συγγραφέας μονοπωλεί το συγκεκριμένο είδος και κυριαρχεί τα τελευταία χρόνια στα βραβεία της κατηγορίας βιβλίων γνώσεων.
-Τα βιβλία μπορούν να δουλευτούν τόσο στο δημοτικό όσο και στο γυμνάσιο. Τα δύο πρώτα βιβλία της σειράς διαβάζονται ήδη σε αρκετά σχολεία.

 

Δείτε και ξεφυλλίστε όλα τα βιβλία της σειράς:

https://www.metaixmio.gr/el/catalog/%CF%84%CE%BF-%CE%B2%CF%85%CE%B6%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%BF-%CF%83%CE%B5-6-%CF%87%CF%81%CF%8E%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1

publication.pdf (1480111)

ΑΣΠΡΟ.pdf (1075171)

 

 

Διαβάστε κριτικές

Το Βυζάντιο σε έξι χρώματα

Γράφει η Ελένη Μπετεινάκη // *

 

https://www.fractalart.gr/to-vyzantio-se-exi-chromata/ 

 

https://www.thinkfree.gr/vizantiometaichmio-veroutsou-aggelidou-artzanidou/

Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει βιβλία για τους μικρούς της φίλους

 Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει βιβλία για τους μικρούς της φίλους

 

ΕΞΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΕΝΟΣ

ΒΑΡΕΛΛΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ

Ποιος είναι, τέλος πάντων, ο παράξενος γείτονας; Ποια είναι η σχέση του με το σπίτι της οικογένειας Πλακιώτη; Γιατί, μόλις βλέπει την Άρτεμη, τη φωνάζει Αρέθουσα; Τι ρόλο παίζει ο παπαγάλος του; Και γιατί αυτός ο γείτονας λιποθυμά, μόλις αντικρίσει ένα αθηναϊκό νόμισμα που απεικονίζει μια κουκουβάγια με ολάνοιχτα φτερά; Σ' αυτό το μυθιστόρημα, με την αστυνομική πλοκή και το γοργό διάλογο, θα δοθούν οι απαντήσεις. Και, παράλληλα με τη δράση και την αγωνία, θα γίνει γνωστή και μια άλλη ιστορία, άγνωστη σε πολλούς, που έχει όμως τρομερό ενδιαφέρον: η ιστορία των αρχαίων ελληνικών νομισμάτων.

 

ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΟ ΜΑΤΣ

ΒΑΡΕΛΛΑ ΑΓΓΕΛΙΚΗ

Μέσα από την ιστορία του μικρού Φώτη, στη διάρκεια των εφτά τελευταίων ολυμπιάδων, και την αγάπη του για το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό, διαγράφεται έντονα και με πικρό χιούμορ η εικόνα που παρουσιάζει στις μέρες μας το αθλητικό ιδανικό (αν φυσικά μπορεί να ειπωθεί «ιδανικό», έτσι όπως εμφανίζεται πολλές φορές σήμερα).

 

Ακούστε κι αυτό:

https://www.youtube.com/watch?v=1kpdtq0hQqw

... και ένα ακόμα πιο νέο βιβλίο με θέμα που έρχεται όμως από πολύ

 παλιά...

 ΤΟ ΣΚΛΑΒΑΚΙ ΤΗΣ ΚΝΩΣΟΥ

ΚΑΤΣΑΜΑ ΕΛΕΝΗ

Ο μικρός Αϊσά ταξιδεύει από τις ακτές της Αφρικής μέσα σ' ένα πειρατικό πλοίο για να πουληθεί σκλάβος στα παλάτια της Κνωσού. Από τα μαγειρεία όπου θα ζήσει, θα μάθει την αλήθεια για τον βασιλιά Μίνωα και τη Βασιλική οικογένεια, θα κάνει παρέα με την ορμητική Ηώ και θα ονειρευτεί κάτω από το αστερόδεντρο με την Αγάθη.
Μαζί τους θα περιπλανηθεί στα μυστικά δωμάτια και στα υπόγεια του παλατιού, στους δρόμους της πόλης αλλά και έξω από τα τείχη της, όπου θα συναντήσει τον πόλεμο, τον φόβο και το σκοτάδι. Θα δει, τέλος, τον μινωικό πολιτισμό να συντρίβεται από τη δύναμη της φύσης αλλά κι από τον στόλο των κατακτητών.
Ένα μυθιστόρημα που μας μεταφέρει στην εποχή του Μίνωα, παρακινώντας μας να αναλογιστούμε τις ομοιότητές της με τα χρόνια που διανύουμε

 

Ελένη Κατσαμά: «Το σκλαβάκι της Κνωσού» Μάνος Κοντολέων

Δημοσιεύτηκε 20 Ιουνίου 2017

Η γλώσσα είναι που φτιάχνει την πλοκή

… Είχε περάσει τα πεθαμένα πουλιά που κρέμονταν σαν κρόσσια γύρω από τη ζώνη της και στάζανε τα αίματά τους στα πόδια της. Τα αίματα. Σ’ αυτό τον τόπο έσταζε αίμα. Το χώμα είχε ποτίσει απ΄ το αίμα των ανθρώπων κι απ’ το αίμα των ζώων. Αίμα κυλούσε στη χαρά απ’ τα σφαχτά, αίμα κυλούσε στον φόβο απ’ τις θυσίες, αίμα στον πόλεμο από τα θύματα, αίμα στην ειρήνη από τις δωρεές. Πίστευα πως γι’ αυτό κοκκίνιζε ο ουρανός και μερικές φορές κι η θάλασσα. Από το αίμα του θανάτου.

Ας θυμηθούμε μετά από λίγες αράδες αυτή την παράγραφο.

Να τη θυμηθούμε αφού πρώτα αποφασίσουμε αν υπάρχει ή όχι λογοτεχνία για παιδιά. Λογοτεχνία –έγραψα– και όχι βιβλίο με απλές αφηγήσεις για παιδιά.

Υπάρχουν πάρα πολλοί που ισχυρίζονται πως λογοτεχνία για παιδιά δεν μπορεί να υπάρξει από τη στιγμή που ο συγγραφέας ενός τέτοιου έργου επιλέγει με διάθεση αυτολογοκρισίας το τι θα πει και το πώς θα το πει.

Υπάρχουν και άλλοι που θεωρούν πως μια απλοϊκή αφήγηση, μια απλή εξιστόρηση ενός συμβάντος, η επιδερμική περιγραφή καταστάσεων και η παρουσίαση μερικών ανθρώπινων τύπων με τρόπο σχηματικό, υλοποιούν κείμενα που ίσως να μπορούν να κρατήσουν το αναγνωστικό ενδιαφέρον ενός μικρής ηλικίας αναγνώστη και γι’ αυτό πάντως δικαιούνται να θεωρηθούν λογοτεχνικά έργα. (Βέβαια, παρόμοια άποψη επικρατεί και σε έργα που θέλουν να θεωρούνται λογοτεχνία για ενήλικες. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο –αν και παρόμοιο– θέμα για ένα άλλο σημείωμα).

Προς ώρας παραμένουμε στη λογοτεχνία για παιδιά.

Τώρα, λοιπόν, ας διαβάσουμε ξανά την πρώτη παράγραφο αυτού του σημειώματος.

Νομίζω πως αποδεικνύει τον λάθος ισχυρισμό των πρώτων (των αρνητών της λογοτεχνίας για παιδιά) και την άγνοια των δεύτερων, αυτών, δηλαδή, που πιστεύουν πως η λογοτεχνία για παιδιά κινείται μέσα στα πλαίσια συμβατικών εξιστορήσεων.

Όποιος θα περίμενε μια αφήγηση εκείνων των ημερών με βάση τα σχολικά εγχειρίδια, θα ξαφνιαστεί. Ο Μίνως είναι ένα γερασμένο, καχεκτικό φαφούτικο γερόντιο. Μα άρχει. Με τη χρήση του φόβου. Και όταν ο απελευθερωτής της υπόδουλης Αθήνας θα φτάσει στην Κνωσό με τη μορφή του Θησέα, αυτός δεν θα έχει τα γνωστά χαρακτηριστικά του αγνού πατριώτη.

Η παράγραφος αυτή ανήκει στο μυθιστόρημα Το σκλαβάκι της Κνωσού της Ελένης Κατσαμά.

Είναι ένα μυθιστόρημα γραμμένο από μια συγγραφέα της νεότερης γενιάς που, όπως και στα προηγούμενα τρία της βιβλία (για παιδιά), έτσι και σε αυτό έρχεται να μας πείσει πως τελικά η πλοκή μέσα από τη γλώσσα και μόνο στήνεται.

Κανόνας που είναι περισσότερο γνωστός με την έκφραση: Στη λογοτεχνία δεν έχει τόση σημασία το τι λες όσο το πώς το λες.

Η Κατσαμά (έχει γράψει και δυο άλλα ακόμα βιβλία που ανήκουν στην επονομαζόμενη «ενήλικη» λογοτεχνία) διακρίνεται τόσο από την εύπλαστη χρήση των λέξεων όσο και από την απρόσμενη αντιμετώπιση του θέματος που κάθε φορά πάνω του στηρίζει την υπόθεση των βιβλίων της.

Μένουμε στα δυο προηγούμενα ως πλέον ολοκληρωμένες συνθέσεις του συγγραφικού σύμπαντος της Ελένης Κατσαμά. Στο Κοσμοδρόμιο (2011) η παγκοσμιοποίηση δείχνει με την εμφάνιση προσωπικών μαρτυριών την ηθική ή μη πολλαπλότητα των σχεδιασμών της. Στο Γορίλας στο φεγγάρι (2014) η ηρωίδα αντιμετωπίζει τις στρεβλώσεις της ελληνικής επαρχίας.

Στο πρώτο επικρατεί ο ρεαλισμός, στο δεύτερο ο συμβολισμός. Και στα δυο η πολιτική διάσταση δεν θέλει με τίποτε να κρυφτεί.

Έτσι κι εδώ – στο Σκλαβάκι της Κνωσού. Τώρα επιστρέφουμε στο απώτατο παρελθόν και συγκεκριμένα στην Κρήτη της εποχής του Μίνωα. Αλλά όποιος θα περίμενε μια αφήγηση εκείνων των ημερών με βάση τα σχολικά εγχειρίδια, θα ξαφνιαστεί.

Ο Μίνως είναι ένα γερασμένο, καχεκτικό φαφούτικο γερόντιο. Μα άρχει. Με τη χρήση του φόβου. Και όταν ο απελευθερωτής της υπόδουλης Αθήνας θα φτάσει στην Κνωσό με τη μορφή του Θησέα, αυτός δεν θα έχει τα γνωστά χαρακτηριστικά του αγνού πατριώτη.

Στον καταπιεστή ένας άλλος καταπιεστής θα σταθεί απέναντι. Ανάμεσά τους ένα κορίτσι που ο πατέρας του πεθαίνει για ιδανικά, ένα άλλο που συνομιλεί με αστέρια, ένας καλλιτέχνης που τιμά την Τέχνη και τον πατέρα του, ένα αγόρι που του στερήσανε την ταυτότητά του. Το μέλλον δικό τους. Θα το διεκδικήσουν και θα το κερδίσουν με τον δικό τους τρόπο – την ελευθερία στη σκέψη και στο συναίσθημα.

Πολιτική και εδώ, λοιπόν, ματιά. Και ανάμεσα στους άρχοντες και στους επαναστάτες, ένα σκλαβάκι, προσφυγάκι που μέσα από τη δικιά του την αφήγηση ο αναγνώστης θα αναζητήσει τις σχέσεις που συνδέουν τις αυτοκρατορίες του χτες με αυτές του σήμερα.

Αυτή την τόσο ολοκληρωμένα πρωτότυπη εξιστόρηση μιας περιόδου που έχουμε με άλλο τρόπο γνωρίσει (και που ακριβώς αυτή η ανατροπή της αποτελεί ένα από τα βασικά ζητούμενα κάθε λογοτεχνικής αφήγησης) η Ελένη Κατσαμά τη συνθέτει με μια εντελώς δική της γλωσσική υπόσταση. Δεν εννοώ πως χρησιμοποιεί λέξεις και φράσεις που δεν έχουν ποτέ πιο πριν χρησιμοποιηθεί (κάτι τέτοιο στην ουσία θα ήταν και αδύνατον), αλλά επιστρατεύει εικόνες και σκέψεις που ταυτίζονται απόλυτα με τις λέξεις που θα τις καταγράψουν.

Όταν, για παράδειγμα, θέλει να σημειώσει την ενοχική σχέση επιστήμης/τεχνολογίας και εξουσίας, γράφει:

«“Θλιβερά βουνά στοιβάζονται τα καπρίτσια του βασιλιά” συνέχισε εκείνος [ο Δαίδαλος] χωρίς να περιμένει απάντηση από εμένα “κορόνες και χρυσά αμάξια, αλλά διεφθαρμένοι ιερείς αποφασίζουν για την τύχη μας. Αλήθεια, πες μου, σκλαβί, ήρθε εν τέλει η παραγγελία του από τα μέρη σου; Ήρθε η μασέλα του βασιλιά με τα χρυσά εμφυτεύματα από δόντια λύκου για ν’ αντικαταστήσουμε τα σάπια; Χαμογέλασε λυκίσια ο βασιλιάς ή ακόμα βρομάνε τα χνότα του σαπίλα;”

Άκουγα την οργή του Δαίδαλου να του παίρνει χρόνο από τη ζωή του και λυπόμουνα.

“Γιατί δε φεύγεις, δάσκαλε; Εσύ έχεις τον τρόπο” είπα.

Τότε γύρισε και με κοίταξε χωρίς ίχνος σπίθας μέσα στα μάτια του.
“
Γιατί είμαι δειλός, αγόρι μου” είπε και μ’ έπιασε με τα καρβουνιασμένα δάχτυλά του απ’ τα μάγουλα και το κεφάλι κλαίγοντας και φτύνοντας το βάρος της πίκρας του. “Γιατί είμαι κι εγώ συνεργός του βασιλιά στα εγκλήματα”».

Δε νομίζω πως χρειάζεται να αναζητήσω περισσότερες αποδείξεις για να επιβεβαιωθεί αυτό με το οποίο ξεκίνησα αυτή την κριτική προσέγγιση – Η γλώσσα είναι που φτιάχνει την πλοκή.

Νομίζω πως εκφράσεις όπως: άκουγα την οργή να παίρνει χρόνο από τη ζωή και ακόμα: φτύνω το βάρος της πίκρας μου, επιβεβαιώνουν την άποψη αυτή.

Και, τελικά, ας αποφασίσουμε πως στη λογοτεχνία δεν είναι το κείμενο που αναζητά τον αναγνώστη του, αλλά ο εκάστοτε αναγνώστης που αναλόγως των προσωπικών του ιδιαιτεροτήτων (μία από αυτές, μα όχι η μόνη, είναι και η ηλικία) προσεγγίζει το κάθε κείμενο.

Από αυτή τη σκοπιά αν δούμε το όλο θέμα της ύπαρξης ή μη λογοτεχνίας για παιδιά, ίσως θα πρέπει να αποφασίσουμε όχι πως μια τέτοια λογοτεχνία υπάρχει ή δεν υπάρχει, αλλά μάλλον πως η λογοτεχνία είναι μία και μόνη.

https://diastixo.gr/kritikes/efivika/7270-sklavaki-knosou

Και άλλη μία κριτική: https://www.elniplex.com/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CE%BA%CE%BB%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%BD%CF%89%CF%83%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BB%CE%AD%CE%BD%CE%B7%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CF%83/  

Ιούλιος: Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει τα βιβλία του μήνα

 

Ακούστε κι αυτά:

https://www.youtube.com/watch?v=ycGlsoVPiok 

https://www.youtube.com/watch?v=hPJqwTgROvU 

https://www.youtube.com/watch?v=sgHf3qjSzRY 

https://www.youtube.com/watch?v=PlLEPLOv2As 

 

Η λέσχη ανάγνωσης προτείνει τα βιβλία του μήνα

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕ ΣΤΟ ΜΕΤΡΟ

Κριστίν Φερέ Φλερύ

Είτε σας αρέσει να διαβάζετε στην μπανιέρα ή πάνω από τον ώμο του διπλανού σας, να αφήνετε τα βιβλία σας σε κάποιο βαγόνι του μετρό ή τα χαρίζετε στην καλύτερή σας φίλη, να τα μοιράζεστε με την οικογένειά σας ή μόνο τον σύντροφό σας, είτε συλλέγετε σελιδοδείκτες, σπάνιες εκδόσεις ή βιβλία από δεύτερο χέρι, τότε αυτό το βιβλίο είναι για σας...

  Η Ζυλιέτ παίρνει κάθε μέρα το μετρό την ίδια ώρα. Αυτό που της αρέσει περισσότερο απ' όλα, είναι να παρατηρεί γύρω της όσου διαβάζουν. Την ηλικιωμένη κυρία, τον συλλέκτη σπάνιων εκδόσεων, τον νεαρό που σπουδάζει μαθηματικά, τη νεαρή που βάζει τα κλάματα στη σελίδα 247... Τους κοιτάζει με περιέργεια και τρυφερότητα, νομίζοντας ότι τα αναγνώσματά τους, τα πάθη τους, η διαφορετικότητα της δικής τους ύπαρξης θα μπορέσει να δώσει χρώμα στη δική της που είναι τόσο μονότονη, τόσο προβλέψιμη.

Μέχρι την ημέρα που η Ζυλιέτ αποφασίζει να κατεβεί δύο στάσεις νωρίτερα από την κανονική και να πάει στη δουλειά της από έναν άγνωστο δρόμο: ένα βήμα θα της αλλάξει ολότελα τη ζωή.

 

"Αλάστρα-Το βιβλίο των δύο κόσμων"

Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης

Όταν η Βικτώρια και ο Χρήστος μαθαίνουν ότι θα περάσουν μια ολόκληρη εβδομάδα από τις διακοπές τους στο σπίτι της προγιαγιάς τους, δε χαίρονται καθόλου. Και αυτό γιατί: α) το σπίτι βρίσκεται στη μέση ενός μακρινού σκοτεινού δάσους, β) η προγιαγιά τους είναι κακότροπη και τρομακτική και γ) μέχρι τότε δε γνώριζαν καν ότι είχαν προγιαγιά!

Σύντομα, θα ανακαλύψουν κι άλλους λόγους για να ανησυχούν. Για παράδειγμα, μέσα στο σπίτι υπάρχει ένα απαγορευμένο βιβλίο που μοιάζει να γράφεται μόνο του κάθε βράδυ. Οι ήρωες αυτού του βιβλίου έχουν πολλές ομοιότητες με τον Χρήστο και τη Βικτώρια. Με τη διαφορά πως ζουν σε έναν παράξενο, μυθικό κόσμο, όπου μόλις έχει ξεσπάσει ένας φοβερός πόλεμος ανάμεσα στους ανθρώπους και στις τρεις φυλές των στοιχειών – τα πλάσματα του Δάσους, της Θάλασσας και του Κάτω Κόσμου.

Άραγε, πού οδηγεί το πηγάδι σε σχήμα κλειδαρότρυπας που βρίσκεται έξω από το σπίτι; Ποια είναι η πραγματική ταυτότητα της προγιαγιάς τους και ποια η αποστολή της; Και το σημαντικότερο: Γίνεται κάποιος να μπει σε ένα βιβλίο ή να αλλάξει θέση με τα πρόσωπα που ζουν και αναπνέουν στις σελίδες του;

Μια συναρπαστική περιπέτεια που διαδραματίζεται σε δύο αντικριστούς κόσμους. Δυο κόσμους με τα δικά τους μαγικά πλάσματα, τα δικά τους προβλήματα και τους δικούς τους αγώνες που πρέπει να δοθούν.

«Μακάρι να μπορούσα να ζήσω κι εγώ τέτοιες περιπέτειες» σκέφτεται κάποια στιγμή ο Χρήστος, ένας από τους βασικούς ήρωες του μυθιστορήματος, καθώς θυμάται όσα διάβασε στις σελίδες ενός βιβλίου.
Η φράση αυτή περνά πολλές φορές και από το δικό μου μυαλό όταν αναπολώ ένα βιβλίο που μου άρεσε. Που με τράβηξε μέσα στον κόσμο του και με έκανε να ταυτιστώ με τους ήρωες και να συμμεριστώ τις αγωνίες τους. Όμως, κακά τα ψέματα. Ετούτη η ανάγκη για περιπέτεια, δράση και ταξίδια σε άγνωστους και επικίνδυνους τόπους είναι δύσκολο να ικανοποιηθεί στην πραγματική ζωή. Κάπως έτσι, δοκίμασα να κάνω κάτι άλλο. Να γράψω εγώ μια ιστορία που θα μπορούσε να συνεπάρει κάποιον και να τον κρατήσει καθηλωμένο στην πλοκή της. Μια ιστορία, δηλαδή, από εκείνες που μου αρέσει να διαβάζω.
Ξεκίνησα, λοιπόν, να χτίζω στο μυαλό μου τον φανταστικό και αρκετά πολύπλοκο κόσμο της Αλάστρας. Να ανακαλύπτω τα πλάσματα που τον κατοικούν, τις δυνάμεις που τον εξουσιάζουν και τα προβλήματα που τον βαραίνουν. Στην πορεία κατάλαβα και κάτι άλλο. Πως ο κόσμος της Αλάστρας δεν ήταν παρά ένας αντικατοπτρισμός, μια αντανάκλαση του δικού μας κόσμου. Γιατί και αυτός, παρ’ ότι συχνά μοιάζει πεζός και ανάλατος, κρύβει μέσα του ομορφιά και μαγεία. Κρύβει και προβλήματα που για να τα λύσουμε πρέπει να εξοπλιστούμε με κουράγιο, εξυπνάδα και εντιμότητα.
Αυτό νομίζω ότι θα το αντιληφθούν και οι ήρωες του μυθιστορήματος – ο Χρήστος και η Βικτώρια, μα και οι αντανακλάσεις τους, ο Ίστρος και η Νίκη. Το βέβαιο είναι πως μαζί τους έζησα πολύ έντονες συγκινήσεις καθώς μπαινόβγαινα, άλλοτε φοβισμένος και άλλοτε γεμάτος θέληση και θάρρος, από τον έναν κόσμο στον άλλο. Ελπίζω κάτι ανάλογο να ζήσετε κι εσείς.
Καλώς ήρθατε λοιπόν στην Αλάστρα. Να είστε γενναίοι.
Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης

Ο ΚΑΛΟΣ ΠΑΤΕΡΑΣ

GAIGE AMITY

Ο Έρικ Σρόντερ είναι παιδί μεταναστών από την Ανατολική Γερμανία. Για να ξεφύγει από τη ρετσινιά του μετανάστη, αλλάζει το όνομά του και υιοθετεί το επώνυμο Κένεντι. Αυτό το μικρό ψέμα θα είναι η αρχή μιας τραγικής πορείας.
Ο αναγνώστης παρακολουθεί τον Σρόντερ να «απάγει» την εξάχρονη κόρη του, της οποίας την επιμέλεια έχει μόλις χάσει, για να περάσει λίγο περισσότερο χρόνο μαζί της, ώστε να της δείξει το πραγματικό του πρόσωπο: τον καλό του, τον αληθινό του εαυτό, τον Σρόντερ κάτω από τον Κένεντι. Έτσι, παράλληλα με την εξέλιξη της επταήμερης περιπλάνησης πατέρα και κόρης, ξετυλίγεται η ιστορία αυτού του ανθρώπου: ο επώδυνος αποχωρισμός του από τη μητέρα του στην παιδική του ηλικία, η απόδρασή του στην Αμερική με τον λιγομίλητο πατέρα του, η ερωτική του ιστορία με τη γυναίκα του, η οποία διαλύθηκε κάτω από έναν ιστό ψεμάτων και οι καλύτερές του στιγμές, αυτές της πατρότητας.
Ένας βαθύς στοχασμός στην ιστορία, στην πατρότητα και τις πολλαπλές ταυτότητες που καθένας μας υιοθετεί στη διάρκεια της ζωής του - τις εγγενείς και αυτές που κατασκευάζει. 

 

Το Παιχνίδι Της Μνήμης

Φαμπρίτσιο Ροντολίνο

Μέσα σε αυτό το γοητευτικό και, ίσως παράξενο βιβλίο του Φαμπρίτσιο Ροντολίνο, παρελαύνουν τροπικά ζώα και φυτά, Ισπανοί κονκισταδόρες, ένας φιλόδοξος μηχανικός…

Με φόντο τους καταρράχτες του Ιγκουασού γεννιέται ένας έρωτας. Ο έρωτας της Μανταλένα προς τον Ζονάμπεντ “είναι ο έρωτας της Ημέρας της Δημιουργίας, είναι ο έρωτας χωρίς επιλογή του Αδάμ και της Εύας…”.

Το αίσθημα του Ζονάμπεντ προς τη Μανταλένα είναι το στήσιμο μιας γέφυρας “…πάνω από τους καταρράχτες, στην άγνωστη γη του χρόνου και του έρωτα…”.

Μα, πάνω και πέρα από όλα, βρίσκεται η μνήμη ή η λήθη ή το παράδοξο της μνήμης ή η μνήμη και το παιχνίδι της.

Εμπειρίες μαθητών από τη συμμετοχή τους στη λέσχη ανάγνωσης

 Εμπειρίες μαθητών

Όταν μπήκα στην Λέσχη Ανάγνωσης ήμουν περισσότερο περίεργη παρά ενθουσιασμένη ή εντυπωσιασμένη. Την στιγμή που έμαθα ότι έπρεπε να διαβάσω ένα βιβλίο και μόλις το τέλειωνα να γράψω και μία εργασία πάνω σε αυτό δυσαρεστήθηκα λίγο αλλά σκέφτηκα πως αφού είχα γραφτεί στην Λέσχη έπρεπε να κάνω και τις εργασίες που μου ανέθεταν. Οπότε χωρίς καμία αντίρρηση το πήρα σπίτι και άρχιζα να το διαβάζω. Από την αρχή κιόλας με ενθουσίασε και με έκανε να δω την Λογοτεχνία από μια τελείως διαφορετική οπτική γωνία μιας και δεν μου άρεσε σχεδόν καθόλου να διαβάζω λογοτεχνικά βιβλία. Άρα υποθέτω πως η Λέσχη Ανάγνωσης με βοήθησε αρκετά και πως αυτή ήταν μια αξέχαστη ευχάριστη εμπειρία. Αντωνία

 

Φέτος, είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω στην Λέσχη Ανάγνωσης. Δεν ήταν όλα όμως όπως τα περιμέναμε! Ήρθε η στιγμή που κάναμε την Λέσχη μέσα από την «WebEx», μέσα από τις οθόνες τον υπολογιστών. Όμως αυτό δεν μας εμπόδισε να συνεχίσουμε να αγαπάμε τα βιβλία και να τα διαβάζουμε με ευχαρίστηση όπως θα κάναμε άλλωστε και στην βιβλιοθήκη του σχολείου! Μέσα από διάφορες δραστηριότητες όπως δημιουργική γραφή, ακροστιχίδες και άλλα, καταφέραμε να περνάμε καλά, μαθαίνοντας ταυτόχρονα και μοιράζοντας την αγάπη μας για τα βιβλία. Το θέμα ήταν «Ουτοπίες και Δυστοπίες» και εγώ διάβασα το βιβλίο που ονομάζεται «Το άλλο». Σκεφτήκαμε και ονειρευτήκαμε πώς θα ήταν ένας ουτοπικός κόσμος, είδαμε τον κόσμο μας από μία εντελώς άλλη πλευρά και πήραμε αποφάσεις για το πώς μπορούμε να αλλάξουμε και εμείς τον κόσμο. Μου άρεσε πολύ αυτή η εμπειρία και εντυπωσιάστηκα γιατί ήρθα πιο κοντά με τα λογοτεχνικά βιβλία. Θα ήθελα να ξανασυμμετάσχω! Ανθή 

 

Όταν άκουσα πρώτη φορά για τη λέσχη ενθουσιάστηκα, ποτέ δεν είχα την ευκαιρία να συμμετάσχω σε κάτι τέτοιο ξανά. Με εντυπωσίασε το θέμα Ουτοπίες και Δυστοπίες και έτσι δεν χρειάστηκε να σκεφτώ πολύ αν θα συμμετέχω ή όχι. Από όταν κάναμε τις πρώτες συναντήσεις κατάλαβα ότι θα περνούσαμε ωραία! Αλίκη

... Η Λέσχη είχε ενδιαφέρον και περάσαμε πολύ καλά. κάναμε ένα αξέχαστο ταξίδι στον κόσμο των βιβλίων. Ελισάβετ

 

Η λέσχη ανάγνωσης ήταν μια ωραία εμπειρία για μένα και θα μου άρεσε του χρόνου να ξαναπάω. Βασιλική

 

Η φετινή λέσχη ανάγνωσης ήταν διαφορετική. Στην πρώτη μας συνάντηση η κυρία μας εξήγησε τι θα κάναμε και μας έδωσε ένα βιβλίο που μας είπε ότι πρέπει να το διαβάσουμε, όμως μετά από λίγο καιρό κάναμε λέσχη από την webex. Παίξαμε και διασκεδάσαμε όσο καλύτερα μπορούσαμε, μέχρι το τέλος της χρονιάς είχαμε διαβάσει τα βιβλία μας και τα επιστρέψαμε στην βιβλιοθήκη. Φέτος ήταν διαφορετικά αλλά τα καταφέραμε. Μάριος

 

Προσωπικά, συμμετάσχω πρώτη φορά στη λέσχη ανάγνωσης του σχολείου. Ήταν μια αξέχαστη εμπειρία. Πέρασα καταπληκτικά μέσα από δραστηριότητες, που κάναμε. Θα ήθελα σίγουρα να λάβω μέρος και την επόμενη σχολική χρονιά, με νέο θέμα, νέες δραστηριότητες, νέα άτομα, νέες εκπλήξεις, νέες αξέχαστες στιγμές. Η λέσχη ανάγνωσης είναι μαθήματα ζωής, είναι κινητοποίηση, είναι προβληματισμοί, είναι γνωριμίες, είναι βιβλία, είναι μια ομάδα που συνεργάζεται. Δεν είναι χάσιμο χρόνου! Είναι χρόνος, που περνάς δημιουργικά και ευχάριστα! Για εμένα, ήταν κάτι που δεν έχω ξαναζήσει ποτέ μου. Λάμπρος

 

Φέτος  είχα την ευκαιρία να συμμετέχω  στη λέσχη ανάγνωσης. Το θέμα μας ήταν ‘’Ουτοπίες και δυστοπίες ‘’ και ήταν επίκαιρο λόγω της κατάστασης που ζούμε. Η λέσχη με ταξίδεψε και με έμαθε να βλέπω τον κόσμο με άλλο μάτι, να βλέπω την αλήθεια. Ήταν ένα μαγικό λογοτεχνικό ταξίδι διαβάζοντας βιβλία και φτιάχνοντας πρωτότυπες εργασίες. Έτσι αγάπησα πιο πολύ την λογοτεχνία αλλά και την ιστορία ψάχνοντας ουτοπίες και δυστοπίες του παρελθόντος. Θα ήθελα να δώσω  συγχαρητήρια στην κ. Ελένη η οποία τα έκανε όλα αυτά  και μας έκανε καλύτερους ανθρώπους. Θα ήθελα να συμμετάσχω και του χρόνου!  Ζωή

Οι μαθητές παρουσιάζουν τα βιβλία που διάβασαν στη φετινή λέσχη ανάγνωσης

 Οι μαθητές παρουσιάζουν τα βιβλία που διάβασαν

 

 

Η ΜΗΧΑΝΗ ΠΟΥ ΤΑΞΙΔΕΥΕΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ  ΧΡΟΝΟ, Χ. ΤΖ. ΓΟΥΕΛΣ

 

  

 

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

Ένας επιστήμονας ονόματι  Χρονοταξιδιώης  που ζει   στο Ρίτσμοντ αποφασίζει   να πειραματιστεί πάνω σε μια μηχανή που  θα ταξιδεύει  μέσα  στον χρόνο.  Ο Χρονοταξιδιώτης    διηγείται  στους φίλους του την μοναδική εμπειρία που έζησε  802.700 χρόνια στο μέλλον. Το μόνο που βλέπει είναι άνθρωποι  οι οποίοι  δεν ξεχωρίζουν μεταξύ τους. Είναι οι Ελόι    μικροσκοπικά  πλάσματα  που ζουν χαρούμενα  τρώγοντας άφθονα  φρούτα  και λαχανικά. Το μόνο που τους περιορίζει είναι   οι Μόρλοκς. Είναι αιμοβόρα πλάσματα τα οποία ζουν όλοι τους τη ζωή μέσα στην  γη. Ο Χρονοταξιδιώτης καταλαβαίνει  ότι οι άνθρωποι έχουν χωριστεί σε δύο κατηγορίες,  τους Ελόι  και τους Μόρλοκς.  Οι Ελόι  τον   φιλοξενούν   χωρίς φόβο αλλά έχουν την περιέργεια να μάθουν ποιος είναι. Όμως οι Μόρλοκς  ακριβώς το αντίθετο: του βάζουν εμπόδια και του κλέβουν την χρονομηχανή. Όμως μετά από σκληρούς αγώνες ο Χρονοταξιδιώτης παίρνει   πίσω  την χρονομηχανή και ταξιδεύει 30.000.000 χρόνια μπροστά βλέποντας την γη να έχει αλλοιωθεί  στον χρόνο και ο ήλιος να είναι μόνιμα στην δύση. Τέλος  η ζωή του κινδυνεύει από κάτι κοκκινόμορφα  πλάσματα που έχουν σχήμα καβουριού. Ο  Χρονοταξιδιώτης παραβλέπει τις παραλίες και αυτά τα απαίσια τέρατα και βλέπει την Γη μας σε κακή κατάσταση.  Όταν  επιτέλους φτάνει πίσω στο εργαστήρι, αναρωτιέται αν αυτό που έζησε ήταν όνειρο ή πραγματικότητα. Όμως τελικά ήταν η αλήθεια   γιατί διαπίστωσε ότι στην τσέπη του υπήρχαν  δύο μαραμένα  λουλούδια που του είχε προσφέρει ένα κορίτσι.

 

Τα  συναισθήματα που μου δημιούργησε αυτό το βιβλίο

Αυτό το βιβλίο ήταν ένα από τα  πιο ωραία μυθιστορήματα που έχω διαβάσει ποτέ. Η πλοκή, η αγωνία, ο ωραίος αφηγηματικός λόγος ήταν αυτά που σε κάνουν να νομίζεις ότι ταξιδεύεις και εσύ με τον Χρονοταξιδιώτη. Ο χρονοταξιδιώτης  πάει μπροστά στον χρόνο βλέποντας την Γη να αλλάζει μέρα με την μέρα κι αυτό σου δημιουργεί ένα συναίσθημα  νοσταλγίας   και απογοήτευσης. Παρόλα αυτά ο συγγραφέας σε συνεπαίρνει με το κείμενο του να ταξιδέψεις και εσύ  στις ουτοπίες και  δυστοπίες.

 

Κάτι που μου έκανε εντύπωση

Μου έκαναν πολλά πράγματα εντύπωση το πώς γίνεται να ταξιδεύεις μέσα στο χρόνο, αν η γη με τον καιρό  θα παραμείνει  ίδια ή θα καταστραφεί εντελώς, γιατί ο συγγραφέας προτιμά  να μην ονομάσει τον Χρονοταξιδιώτη;  Αλλά εμένα αυτό που μου κέντρισε το ενδιαφέρον πώς γίνεται δύο άτομα, που  ζουν σε διαφορετικό χρόνο,  έχουν μεσολαβήσει 800.000  χρόνια, να ερωτευτούν.

Ελισάβετ

 

 

Τελική παρουσίαση του βιβλίου Μελανόκαρδος

 

Η Μέγκι, τον επόμενο Σεπτέμβρη, επανέρχεται κανονικά στα μαθήματα και στο σχολείο, μετά από τις καλοκαιρινές διακοπές, καθώς και την απουσία της από τα τελευταία μαθήματα, προς το τέλος της προηγούμενης σχολικής χρονιάς.

 Ο ουρανός ήταν καταγάλανος, χωρίς σύννεφα να κρύβουν τον ήλιο, που με τις ακτίδες του, φώτιζε το περιβάλλον, αλλά και ζέσταινε τα παιδιά. Μπαίνοντας στο σχολείο την πρώτη μέρα, συνάντησε τους συμμαθητές της. Μόλις την είδαν, χάρηκαν πάρα πολύ, λόγω του ότι τους έλειψε τις τελευταίες ημέρες από το σχολείο και, έτσι, είχαν περισσότερο καιρό που δεν την είχαν συναντήσει.

• Καλωσήρθες  Μέγκι! Δεν φαντάζεσαι πόσο χαιρόμαστε που σε ξαναβλέπουμε! Μας έλειψες!
• Και εγώ χαίρομαι πολύ παιδιά που σας ξανασυναντώ!
• Μέγκι, να σου κάνουμε μια ερώτηση;
• Φυσικά!
• Πού ήσουν τις τελευταίες ημέρες των μαθημάτων πέρυσι το καλοκαίρι;
• Λοιπόν, είναι μεγάλη ιστορία... Θέλετε να σας την πω, παρόλα αυτά;
• Ναι! Σε παρακαλούμε! Νοιαζόμαστε για σένα! Θέλουμε πολύ να μάθουμε!
• Ωραία... Ένα βράδυ, περίμενε έξω από το σπίτι μου ένας κύριος. Στο σπίτι, ήταν μόνο ο πατέρας μου μαζί μου. Η μητέρα μου έλειπε. Θα σας πω αργότερα το πού ήταν...
• Ποιος ήταν ο κύριος και τι ήθελε;
• Περιμένετε καλέ! Ένα ένα!
• Καλά! Όπως θες! Απλά πες μας! Είμαστε γεμάτοι ανυπομονησία να μάθουμε!
• Εντάξει, συνεχίζω. Πήγα, έτσι, στον πατέρα μου και του αναφέρω το γεγονός ότι είναι κάποιος έξω από το σπίτι. Σηκώνεται, ανοίγει την πόρτα και υποδέχεται τον κύριο. Ήταν κάτι σαν φίλος του. Πήγαν στο εργαστήριό του και μιλούσαν. Κρυφάκουσα για λίγο, αλλά, μετά, έτρεξα στο κρεβάτι μου και κοιμήθηκα. Το πρωί, με ξύπνησε ο Μο και ετοιμαστήκαμε, όπως μου είπε, για να πάμε προς τον Νότο.
• Ποιος είναι ο Μο, Μέγκι;
• Ο μπαμπάς μου είναι καλέ! Το Μο βγαίνει από το Μόρτιμερ.
• Α! Εντάξει! Συνέχισε!
• Αργότερα, αφότου είμασταν έτοιμοι, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας. Στον δρόμο, συναντήσαμε και το άτομο που ήταν το προηγούμενο βράδυ έξω από το σπίτι μας. Ήρθε και αυτός μαζί μας. Ύστερα από πολλή ώρα οδήγησης, φτάσαμε στο σπίτι μιας γνωστής του πατέρα μου, που αποδείχτηκε ότι ήταν η θεία της μαμάς μου. Την έλεγαν Έλινορ. Μείναμε εκεί. Όμως, ένα βράδυ, εισέβαλαν στο σπίτι πέντε οπλισμένοι άντρες, οι οποίοι απήγαγαν τον πατέρα μου. Έτσι, το επόμενο πρωί, εγώ, η Έλινορ και ο Σκονοδάχτυλος, ο φίλος του Μο, ξεκινήσαμε να πάμε στο χωριό του Αιγόκερω, έχοντας μαζί μας τον Μελανόκαρδο, το βιβλίο, που ήθελαν τόσο πολύ αυτοί οι εγκληματίες.
• Ποιος είναι ο Αιγόκερως;
• Είναι ο άντρας που πρόσταξε τα τσιράκια του να απαγάγουν τον Μο για τον Μελανόκαρδο.
• Εντάξει! Συνέχισε! Και τι έγινε μετά;
• Αφού φτάσαμε στο χωριό του Αιγόκερω, μας έπιασαν αιχμαλώτους στην είσοδο και μας πήγαν στον Αιγόκερω, στον οποίο παραδώσαμε και το βιβλίο. Μα, δεν μας ελευθέρωσαν, όπως περιμέναμε. Αντίθετα, μας φυλάκισαν μαζί με τον Μο. Όμως, ο Σκονοδάχτυλος αποδείχτηκε προδότης. Την επόμενη μέρα, μας πήγαν στην εκκλησία του χωριού, όπου περίμενε ο Αιγόκερως με τους άνδρες του. Εκεί, υποχρέωσαν τον πατέρα μου να διαβάσει βιβλία με χρυσάφια, ώστε να τα φέρει στον κόσμο μας και να πλουτίσει ο Αιγόκερως.
• Μα, πώς θα το έκανε;
• Είναι μια «μαγική» ικανότητα, που έχει εκείνος και, αργότερα, ανακάλυψα ότι έχω κι εγώ.
• Οαου! Συνέχισε!
• Και, αφού έφερε τα νομίσματα και, κατά λάθος, ένα αγόρι, τον Φαρίντ, μας ξαναέκλεισαν στα κελιά μας. Το αγόρι το έβαλαν σε ξεχωριστό από εμάς. Το βράδυ, μάλλον λόγω των τύψεων που είχε, ο Σκονοδάχτυλος ήρθε και μας απελευθέρωσε κρυφά όλους. Ξεφύγαμε. Μπήκαμε στο Στέισον Βάγκον της Έλινορ και φύγαμε. Όμως το βιβλίο ήταν ακόμα εκεί. Ξαφνικά, μετά από αρκετή ώρα, είδαμε από πίσω μας ένα όχημα των ανδρών του Αιγόκερω. Ήταν δύο άνθρωποί του, ο Μπάστα και ο Πλακουτσομύτης. Με έναν ελιγμό της Έλινορ, αφήσαμε το βανάκι σε μια πλαγιά και κρυφτήκαμε εκεί πέρα. Μετά από ώρα ψάξιμο, μας εντόπισαν. Όμως με τον τρόπο μας, τους ξεφύγαμε με το δικό τους βανάκι και φτάσαμε σε μια κωμόπολη, έχοντας αφήσει τους δύο άντρες κλεισμένους σε μια καλύβα στην πλαγιά. Μείναμε σε ένα ξενοδοχείο, για να ξεκουραστούμε. Την επόμενη μέρα, η Έλινορ έδωσε στον Μο τη διεύθυνση του συγγραφέα του βιβλίου, ώστε να πάμε και να ψάξουμε, αν έχει κάποιο περισσευούμενο αντίτυπο. Εκείνη αποχώρησε για το σπίτι της. Πήγαμε στο σπίτι του συγγραφέα, μια ώρα περίπου με το αυτοκίνητο μακριά. Δεν είχε καποιο αντίτυπο. Μας έδωσε ένα διαμέρισμα, για να μείνουμε για το βράδυ. Όμως, το πρωί, που ο Μο έλειπε για να φέρει την Έλινορ από το αεροδρόμιο, μας βρήκε ο Μπάστα με τον Πλακουτσομύτη. Μας απήγαγαν και εμένα και τον Φενόλιο. Στην αρχή με ήθελαν για δόλωμα για να έρθει ο πατέρας μου να τους διαβάσει τον Μελανόκραδο και να τους φέρει ένα φίλο, τη Σκιά. Όμως, όταν ανακάλυψαν ότι μπορώ να το κάνω και εγώ, μετά από τη μεταφορά μας στην εκκλησία και την επιστροφή μας στο δωμάτιο, υποχρέωσαν εμένα να το κάνω. Στην εκκλησία, συνάντησα τη μητέρα μου, που την είχε βγάλει ο Δαρείος από το βιβλίο, που την είχε βάλει κατά λάθος ο Μο. Στη θέση της μητέρας μου, είχαν έρθει αυτοί οι εγκληματίες. Με έβαλαν να διαβάσω βιβλία, για να επιβεβαιώσουν ότι δεν ήταν σύμπτωση, που βγήκε μία νεράιδα από το βιβλίο Πήτερ Παν, η Τίνκερ Μπελ. Αφού το επιβεβαίωσαν, την επόμενη μέρα, μου έφεραν ρούχα να αλλάξω και με πήρε η Μορτόλα, η μητέρα του Αιγόκερω, με σκοπό να μου δείξει το βιβλίο, τον Μελανόκαρδο.  Μετά, με πήγαν, όπως του ζήτησα, να δω τον κρατούμενο Σκονοδάχτυλο μαζί με τη μητέρα μου, τη Ρέζα. Ο Σκονοδάχτυλος απέδρασε, αλλά τη μητέρα μου την έβαλαν πίσω στο κελί. Αργότερα, με πήγαν στο βάθρο σε μια αρένα του χωριού, για να διαβάσω το βιβλίο και να φέρω τη Σκιά. Όμως, με τη βοήθεια του Φενόλιο, του συγγραφέα, αλλάξαμε κάπως την ιστορία και, έτσι, η Σκιά, αντί να σκοτώσει τους κρατουμένους, την Έλινορ, τη Ρέζα και τον Μπάστα, που βρισκόταν εκεί λόγω συνεχόμενων αποτυχιών, θα σκότωνε τον Αιγόκερω και τους άντρες του. Η τελετή καθυστέρησε λόγω μιας πυρκαγιάς που προκλήθηκε. Ξεκίνησα, λοιπόν, αργότερα, να διαβάζω το βιβλίο και η Σκιά εμφανίστηκε και σκότωσε όλους τους άντρες του Αιγόκερω, εκτός από τη Μορτόλα, τον Μπάστα και κάποιους άλλους και τον ίδιο. Περιέργως πώς, εξαφανίστηκε και ο Φενόλιο. Έπειτα, η Σκιά διαλύθηκε και εμφανίστηκαν όσα αθώα πλάσματα είχε σκοτώσει. Την επόμενη μέρα το πρωί, ξεκινήσαμε, χωρίς τον Σκονοδάχτυλο και τον Φαρίντ, οι οποίοι είχαν φύγει. Φτάσαμε στο σπίτι της Έλινορ, όπου ο Δαρείος τη βοήθησε να αναδιοργανώσει τη βιβλιοθήκη της. Εκεί μείναμε. Εκεί τελείωσε η περιπέτειά μας.
• Και τώρα σε πιστέ...
• Όμως, το κουδούνι για το μάθημα τους έκοψε τον διάλογο. Έτσι, πήγαν για μάθημα και ξέχασαν αυτό το θέμα.άμπρο
• 
  
• Λάμπρος

 

ΤΑ ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΓΚΙΟΥΛΙΒΕΡ (ΓΚΑΛΙΒΕΡ),Τζόναθαν Σουίφτ
Το ταξίδι στην Λιλιπούπολη

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

1) Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ (Γκάλιβερ), είναι ένα σατιρικό έργο του Αγγλο-Ιρλανδού συγγραφέα, Jonathan Swift, το οποίο μοίρασε σε τέσσερα μέρη και το δημοσίευσε ανώνυμα το 1726 ως “Ταξίδια σε αρκετά απομακρυσμένα έθνη του  κόσμου”. Είναι ένα θεμελιακό βιβλίο της αγγλικής λογοτεχνίας, το οποίο παραποιεί (με κωμικό τρόπο)τις δημοφιλείς ταξιδιωτικές αφηγήσεις της τότε εποχής, συνδυάζοντας μυθικές/εξωτικές περιπέτειες με την σάτιρα των αγγλικών εθίμων και της αγγλικής πολιτικής σκηνής

2) Αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο ο Lemuel Gulliver, ο οποίος, αφού μαθήτευσε σ’ έναν εξέχοντα γιατρό στο Λονδίνο για τέσσερα χρόνια, έγινε χειρουργός και στη συνέχεια ταξίδεψε σαν καπετάνιος σε τέσσερις απώτατες περιοχές του κόσμου κι έτσι περιέγραψε τις περιπέτειες του

3 )Στην πρώτη, ο Gulliver είναι ο μόνος που επέζησε ενός φριχτού ναυαγίου και κολυμπώντας για να σωθεί, φθάνει σώος στις ακτές της χώρας, Λιλλιπούτης. Συλλαμβάνεται και στη συνέχεια δένεται από μικροσκοπικά ανθρωπάκια που έχουν ύψος μικρότερο από 6 ίντσες. Ακολουθεί η μεταφορά του στα ενδότερα της χώρας, στην πρωτεύουσα, και η απελευθέρωσή του.

4) Οι Λιλιπούτειοι έχουν έναν εξωτικό πολιτισμό. Ο εξωτισμός τους είναι ποιητικός, αστείος και παράδοξος: οι άνδρες, π.χ. σχετικά με τις πολιτικές τους ιδέες διαχωρίζονται σ’ αυτούς που φορούν ψηλοτάκουνα παπούτσια και σ’ εκείνους που φορούν χαμηλά και οι θέσεις του γηπέδου γεμίζουν από εκείνους που είναι καλύτεροι στο χορό σχοινιών.

5) Ζητείται από τον Gulliver να τους συνδράμει στην υπεράσπιση της Λιλλιπούτης ενάντια στην αυτοκρατορία του Μπλεφούσκου, με την οποία οι Λιλιπούτειοι αντιμάχονται για το  (πόσο αστείο!) ποιο άκρο ενός αυγού πρέπει να σπάσει, καθώς πρόκειται για θρησκευτικό δόγμα.

6) Ο Gulliver υποτάσσει τον στόλο του Μπλεφούσκου, κι έτσι αποτρέπει την εισβολή στην Λιλλιπούτη, αλλά με ευφυΐα και αίσθημα δικαίου αρνείται να συνδράμει τον αυτοκράτορα της Λιλλιπούτης στην επιτυχία των σχεδίων του να κατακτήσει την αυτοκρατορία του Μπλεφούσκου

 7) Κατόπιν ο Gulliver σβήνει μια φωτιά στο βασιλικό παλάτι ουρώντας πάνω του. Όμως τα αγαθά κίνητρά του δεν γίνονται αντιληπτά, παύει να έχει την εύνοια των Λιλιπούτειων και καταδικάζεται σε τύφλωση και λιμοκτονία.

 8) Εν τέλει φεύγει στο Μπλεφούσκου, όπου βρίσκει κανονικό σκάφος και καταφέρνει να επιστρέψει στην Αγγλία. 

 

 

Εντυπώσεις-συναισθήματα

Αυτό τα βιβλίο με μάγεψε. Ήταν το κατάλληλο για εμένα.

Ταξίδεψα μαζί του, γέλασα, προβληματίστηκα, έκλαψα και άλλα χιλιάδες  συναισθήματα. Χαιρόμουν να το διαβάζω. Ήταν η πρώτη μου έννοια. Παρατούσα διαβάσματα, δουλειές και πολλά άλλα για να το διαβάσω. Μέχρι  και στη WebEx την ώρα του μαθήματος το διάβαζα. Αν κάποιες φίλες μου θα με ρωτούσαν :<< ποιο βιβλίο είναι ωραίο για να το πάρω να το διαβάσω; εγώ θα απαντούσα με μιας:      << Τα ταξίδια του Γκαλιβερ!!>> Ευχαριστώ την κ. Ελένη   που διάβασε την ψυχή μου και μου έδωσε το καταλληλότερο βιβλίο.

 

Αξιολόγηση

Αν και γράφτηκε σχεδόν τρεις αιώνες πριν, η ιστορία του Gulliver είναι απίστευτα σύγχρονη, καθώς θίγει με καυστικό λόγο το γένος των ανθρώπων που ξοδεύεται διαρκώς σε πολέμους. Πολέμους, που οφείλονται στην επιθυμία για κατανομή της δύναμης και του πλούτου, στον  ανταγωνισμό για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών, στις αντιπαλότητες μεταξύ των κρατών και σε άλλα  διεθνή φαινόμενα όπως η τρομοκρατία. Ο πόλεμος, όμως, είναι σκληρός  και βίαιος και γεννάει πολλά δεινά:

      • αφανισμό πληθυσμών

      • οικολογικές και πολιτισμικές καταστροφές

      • βίαιο ξεριζωμό  πληθυσμών από τις εστίες του

      • οικονομική κατάρρευση

      • τεράστιες ζημιές στις  υποδομές

      • υπανάπτυξη της παιδείας και του πολιτισμού

      • τραυματισμένοι άνθρωποι, ψυχικά και σωματικά με πληγές που δεν επουλώνονται ποτέ

      • μακροχρόνια μίση που γεννούν νέους πολέμους

Ζωή

 

Περίληψη του βιβλίου η "ΜΟΜΟ’’, Μίχαελ Έντε

Ανάμεσα στα ερείπια ενός παλιού αμφιθεάτρου ζει ένα δεκάχρονο κοριτσάκι η Μόμο, το οποίο έχει ένα ιδιαίτερο χάρισμα. Κανένας δεν γνωρίζει πότε εμφανίστηκε, αλλά όλοι την αγαπούν, αφού το χάρισμα της είναι να ακούει υπομονετικά τους γύρω της. Μαζεύονται μέρα με την μέρα κοντά της όλο και περισσότερα φτωχά παιδιά της γειτονιάς, αλλά και ενήλικες όπως ο Μπέπος – ο καλόκαρδος οδοκαθαριστής και ο Τζίτζης – ο ξεναγός, του οποίου του αρέσει να διηγείται ιστορίες, τις οποίες τις φτιάχνει από το μυαλό του. Όταν εμφανίζονται στην πόλη οι μυστηριώδεις και ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνοι γκρίζοι κύριοι που ζουν κλέβοντας τον χρόνο των ανθρώπων, οι ενήλικες ξαφνικά γίνονται απόμακροι, σκληροί, γεμάτοι άγχος και νιώθουν πως πρέπει να τελειώσουν τις δουλειές τους όσο πιο γρήγορα γίνεται για να έχουν χρόνο. Η Μόμο βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί προσπαθεί να τους επαναφέρει, αλλα το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνει ο στόχος των γκρίζων κυρίων. Μια μεγάλη περιπέτεια ξεκινάει για την μικρή Μόμο, η οποία θα γνωρίσει τα μυστικά του χρόνου, όμως θα χάσει και τους φίλους της, οι οποίοι βρίσκονται υπό την κατοχή των γκρίζων κυρίων. Τελικά η Μόμο καταφέρνει με την βοήθεια του μαστρο- Ώρα και της χελώνας Κασσιόπειας να απελευθερώσει και να πάρει πίσω τους φίλους της.

Αντωνία

 

Το άλλο, Λιλή Μαυροκεφάλου

Ακροστιχίδα

 
Τρόμος
διαφΟρετικό
νΑρκωτικά
απεΛευθέρωση
αΛλόκοτο
υπΟγειο
 

Περίληψη

          Ο 18χρονος άντρας, Ίσμν, ο οποίος από μικρός έπαιρνε ναρκωτικά για να ξεχάσει αυτά που τον βασάνιζαν, ζει στην Υπόγεια Πολιτεία, το σπίτι του, μαζί με άλλους αλλόκοτους άντρες όπου εκεί περνούν οι μέρες της ζωής τους. Πολύ βαρετά για κάποιους, όπως ο Ίσμν, γιατί τον απασχολεί, τώρα πια, κάτι, το οποίο τον κάνει ν’ αποφεύγει τα ναρκωτικά. «Το άλλο» έχει γεννηθεί μέσα του και γυρνάει ασταμάτητα μες το νου του σαν ζαλισμένη σφήκα. Κάτι τον κάνει να θέλει να φύγει από εκεί όπου ζει και να πάει κάπου αλλού να μείνει. Έτσι, ένα βροχερό βράδυ, φεύγει κρυφά με ένα αεροπλάνο, το οποίο δεν ήξερε φυσικά να χειρίζεται και αργότερα, αναγκάζεται να πηδήξει στο κενό, λόγω της έλλειψης καυσίμων. Τον ξεβράζει η θάλασσα στην ακτή της Λοφούσας, όπου τον βρίσκει ένα όμορφο, καλόκαρδο κορίτσι, που ονομάζεται Ήρινα. Τον μεταφέρει στο χωριό της, τον περιποιείται, αναρρώνει και προσπαθεί να μάθει τη γλώσσα τους. Γνωρίζει τα ήθη και τα έθιμά τους, την καθημερινή τους ζωή και πιάνει και κάποιες φιλίες οι οποίες πιστεύει πως δεν είναι και πολύ αληθινές. Αυτό το χωριό, η Λοφούσα, είναι ένας τόπος γεμάτος παιδικές φωνές, χαρές αλλά και λύπες, αγάπη, συμπόνια, γιορτές και πανηγύρια, οι άνθρωποι αλληλοβοηθιούνται , φροντίζονται. Αυτό το χωριό δεν μπορώ να το περιγράψω με είκοσι ούτε εκατό λέξεις όπως άλλωστε και η συγγραφέας.

Ο  Ίσμν επιπλέον, γνωρίζει την θεία της Ήρινας, την Αρεθούσα, μία πολύ καλή, λιγόλογη, όμορφη ευγενική, συμπαθητική και σχεδόν σιωπηλή κοπέλα. Δεν εμπιστεύεται εντελώς τους ανθρώπους εκεί και μάλιστα του έχει μπει στο νου ότι εκεί, οι πολίτες, έχουν κάποια σχέση με τους φίλους του από την Υπόγεια Πολιτεία όπου ζούσε, και θέλουν το κακό του. Κάπως έτσι, μία μέρα, αποφασίζει να κλέψει την πτητική μηχανή της Ήρινας. Αφού την παίρνει στα χέρια του, τη φορά, πετά, και νιώθει ελεύθερος, νιώθει ότι βρίσκεται στην πραγματική του πατρίδα. Δυστυχώς όμως, δεν ξέρει να πετάει την πτητική μηχανή και πέφτει άτσαλα στο στεγνό, καφετί χώμα. Χτυπάει τόσο άσχημα που χάνει τη μνήμη του και επειδή δεν θυμάται καν πως τον λένε αποφασίζει να τον φωνάζουν Αλέξη. Η Αρεθούσα και όχι μόνο, τον φροντίζει όλο το χρονικό διάστημα που είναι άρρωστος κι αδύναμος ώσπου να γίνει περδίκι. Μετά από λίγο καιρό, έρχεται καλοκαίρι κι επειδή ο Ίσμν έχει ερωτευτεί την Αρεθούσα παντρεύονται.  Επίσης, μένουν για δύο εβδομάδες όπως συνηθίζεται στη Λοφούσα, στο όμορφο, μαγικό «Ερωτονήσι». Μετά από όλα αυτά, ο  Ίσμν αντιλαμβάνεται ότι τελικά τώρα πια, θα μπορεί να κοιτάζει πίσω του το παρελθόν γιατί δεν θα νιώθει ακατακίνητη ανάγκη να το βάλει στα πόδια. Παραδέχτηκε επιτέλους ότι εκεί, η Λοφούσα οι φίλοι του, η Αρεθούσα είναι αυτά που κατά βάθος αγαπάει στ’ αλήθεια. Νιώθει τώρα να τον κατακλύζει μία συμπόνια, διαφορετικά συναισθήματα για τους γύρω του, ακόμη και για τον εαυτό του. Όχι μόνο κατάλαβε την ουσία του «άλλου» αλλά τελικά αυτό «το άλλο» ήταν πια ολόδικό του.

 

Αποσπάσματα του βιβλίου που με εντυπωσίασαν

1.  Αφού ήταν άνθρωποι, όλα μπορούσε να τα περιμένει κανείς, ακόμα και τα πιο φριχτά! Μια και δεν του ήταν εύκολο να τους μισήσει, θα ‘πρεπε τουλάχιστο να δυσπιστεί απέναντί τους, να μην τους παραδοθεί ποτέ, να μην ξεχνά πως άνθρωπος σημαίνει εχθρός. «Εχθρός, εχθρός», έλεγε και ξανάλεγε κι όμως μια πιο βαθιά φωνή μέσα του ψιθύριζε πως το «άλλο» ήτανε εδώ.

 

2.  Η αγάπη δεν κάνει διακρίσεις. Δεν κομματιάζεται. Ούτε φοβάται. Είναι ο ίδιος ο κόσμος, η ίδια η ζωή, το μυστικό των Λοφουσιωτών κι η ουσία του «άλλου» τους.

 

          Επέλεξα αυτά τα δύο αποσπάσματα του βιβλίου ως αγαπημένα μου, γιατί προϊδεάζουν κάποιον για το θέμα που θίγει το βιβλίο αλλά και ίσως για τον χαρακτήρα του πρωταγωνιστή. Επίσης μέσα από αυτές τις λίγες γραμμές εγώ προσωπικά, μπορώ να καταλάβω τον χαρακτήρα αλλά και τις ηθικές αρχές των Λοφουσιωτών.

 

Η γνώμη μου για το βιβλίο

Πιστεύω πως αυτό το βιβλίο εκτός από το θέμα της δυστοπίας που περιλαμβάνει αρχικά, και αργότερα γίνεται ουτοπικό ζώντας ο Ίσμν μία ευτυχισμένη ζωή με αυτούς που αγαπά και αφού έχει συναντήσει αυτό το «άλλο» που τον βασάνιζε τόσο καιρό, σαν να με έκανε να καταλάβω το νόημα της ζωής. Δηλαδή, εκτός από τις λύπες, τις στενοχώριες, τις δυσκολίες, τα βάσανα, η ζωή είναι ωραία και όμορφη, αν βρίσκεσαι με αυτούς που αγαπάς, φροντίζεις και σε φροντίζουν, σε νιώθουν και σε σέβονται πραγματικά.

Ανθή

 

ΦΑΡΕΝΑΪΤ 451

Συγγραφέας: Ρέι Μπράντμπερι

1^η Έκδοση: 1953

Το «Φαρενάιτ 451» αναφέρεται σε μια δυστοπική εποχή, όπου τα βιβλία είναι απαγορευμένα. Ομάδες πυροδοτών μπαίνουν σε όσα σπίτια υπάρχουν βιβλιοθήκες και καίνε τα βιβλία, ώστε να καταστρέψουν έτσι και το περιεχόμενό τους που μπορεί να είναι ανατρεπτικό.

Με αυτό τον τρόπο καταπολεμούν την αμφισβήτηση και τον προβληματισμό που συνεπάγεται η ανάγνωσή τους. Ο τίτλος του βιβλίου αναφέρεται στη θερμοκρασία (σε βαθμούς Φαρενάιτ) της αυτανάφλεξης του χαρτιού.

Βασικός ήρωας του βιβλίου είναι ο Γκάι Μόνταγκ, ένας πυροδότης που χαιρόταν να καίει βιβλία, παντρεμένος με μια αφελή νοικοκυρά, την Μιλντρεντ, που παίρνει ναρκωτικά και περνάει όλο της το χρόνο μπροστά σε μια οθόνη. Η γειτόνισσά του Κλαρίς θα τον κάνει να ενδιαφερθεί για την ανάγνωση και τα βιβλία. Κάποια μέρα οι πυρονόμοι μαζί με τον Μόνταγκ πηγαίνουν σε κάποιο σπίτι να κάψουν τη βιβλιοθήκη και, επειδή η ιδιοκτήτρια αντιστέκεται, παραδίδουν κι εκείνη στις φλόγες. Όμως ο Μόνταγκ καταφέρνει να πάρει κρυφά ένα βιβλίο. Έπειτα ο Γκάι μαθαίνει από τον Μπίτι, τον προϊστάμενό του, ότι η καύση των βιβλίων γίνεται όχι με κυβερνητική εντολή, αλλά επειδή εκτοπίστηκαν από την εικόνα και από τις κοινωνικές ομάδες που λογόκριναν ό,τι ήταν αντίθετο στις πεποιθήσεις τους.

Η γνωριμία του Γκάι με τον άλλοτε καθηγητή Λογοτεχνίας Φάμπερ, τον κάνει να αντιληφθεί τη σημασία των βιβλίων και του γραπτού λόγου, που δίνει την πραγματική διάσταση του κόσμου και των προβλημάτων του, σε αντίθεση με την εικονική πραγματικότητα της τηλεόρασης. Ο Γκάι θα στραφεί κατά των συνεργατών του πυροδοτών και κατόπιν θα καταφέρει να τους σκοτώσει, ώστε να τους ξεφύγει.  Έτσι κυνηγημένος καταλήγει σε μια περιοχή όπου ζουν άνθρωποι οι οποίοι έχουν απομνημονεύσει βιβλία για να μην χαθούν αυτά από τη συλλογική μνήμη. Τελικά ο Μόνταγκ ακολουθεί αυτούς τους ανθρώπους και γίνεται  ένας από αυτούς.

 

Αποσπάσματα του βιβλίου και νοήματα

«Όλοι αφήνουμε κάτι πίσω όταν πεθαίνουμε, έλεγε ο παππούς μου. Ένα παιδί, ένα βιβλίο, έναν πίνακα, ένα σπίτι, έναν μισοχτισμένο τοίχο, ένα ζευγάρι παππούτσια που φτιάξαμε ή έναν κήπο που καλλιεργήσαμε. Κάτι που άγγιξαν ή δημιούργησαν τα χέρια μας, κάτι για να καταφύγει η ψυχή μας, όταν πεθάνουμε.»

Αυτή η φράση ήταν κάτι που με άγγιξε πολύ και που με συγκίνησε, με έκανε να σκεφτώ τι θα κάνω εγώ με τα δικά μου χέρια και τι θα αφήσω πίσω μου. Πιστεύω επίσης, ότι θα συγκινούσε και έναν άνθρωπο μεγάλης ηλικίας, αφού θα του έφερνε αναμνήσεις από το παρελθόν του απο αυτά που έχει κατορθώσει να κάνει στη ζωή του.

«Σήμερα ξεκινώ περπατώντας να γνωρίσω το κόσμο, να μάθω πώς αληθινά μιλάει, να μάθω πώς σκέφτεται. Στην αρχή τα πάντα μου είναι άγνωστα, όσο όμως περνάει ο καιρός κι εκείνα συσσωρεύονται μέσα μου, θα γίνονται τμήμα του εαυτού μου.»

Αυτό το απόσπασμα για εμένα αντιπροσωπεύει τον κύκλο της ζωής. Δηλαδή όταν γεννιέσαι δεν ξέρεις τίποτα για τον κόσμο. Όμως όσο μεγαλώνεις και γερνάς καταλήγεις να έχεις πολλές εμπειρίες και πληροφορίες για αυτό τον κόσμο. Και μερικές από αυτές τις έχεις ήδη κάνει μέρος του εαυτού σου και τις χρησιμοποιείς στην καθημερινή σου ζωή.

«Δώσε στο λαό διαγωνισμούς. Δώσε του βραβεία επειδή θυμάται τα ονόματα των πιο δημοφιλών τραγουδιών ή των μεγαλύτερων πολιτειών ή πόσο καλαμπόκι έβγαλε πέρσι η Αϊόβα. Παραγέμισέ τους με ακίνδυνες πληροφορίες, ρίξε τους μπόλικες σφήνες από "γεγονότα", κάνε τους να αισθανθούν ενήμεροι. Έτσι θα νομίζουν ότι σκέφτονται, θα έχουν την αίσθηση ότι κινούνται ενώ μένουν ακίνητοι. Και θα είναι χαρούμενοι, γιατί τέτοιου είδους γεγονότα δύσκολα αλλάζουν. Μην τους δώσεις εύφλεκτο υλικό, όπως φιλοσοφία ή κοινωνιολογία, για να εξηγήσουν τα πράγματα. Αυτό τους προκαλεί κατάθλιψη.»

Αυτό το απόσπασμα είναι το κεντρικό νόημα του βιβλίου. Δηλαδή ότι οι άνθρωποι μπορούν εύκολα να ελεγχθούν από οποιονδήποτε, αν τους προσφέρει κάτι για να ασχολούνται, κάτι για να νομίσουν ότι σκέφτονται, όπως π.χ. ένα θέαμα. Όμως για να κρατήσει κάποιος αυτό τον έλεγχο πρέπει να κρατήσει τους ανθρώπους στην άγνοια και να καταστρέψει ολοκληρωτικά όλα αυτά που θα μπορούσαν να τους κάνουν να καταλάβουν. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η γνώση. Αν καταστρέψεις ένα μεγάλο μέρος της γνώσης (τα βιβλία αποτελούσαν τότε το σημαντικότερο μέσο αποθήκευσης της γνώσης) τότε θα είσαι σχεδόν βέβαιος ότι έχεις τον απόλυτο έλεγχο.

 

Αξιολόγηση

Κατά τη γνώμη μου το «Φάρεναϊτ 451» είναι ένα βιβλίο που αντιπροσωπεύει την εποχή του σήμερα με πιο δυστοπικό τρόπο. Σήμερα έχουμε μεγάλο όγκο πληροφοριών με άμεση και ελεύθερη πρόσβαση. Όμως πώς χρησιμοποιούν οι άνθρωποι αυτή την πληροφορία; Λοιπόν, η πλειονότητα των ανθρώπων έχει στρέψει το βλέμμα της προς ασήμαντες ειδήσεις και νέα. Όπως τα Ριάλιτι Σόους. Έτσι σε αντίθεση με το Φάρεναϊτ, εμείς διαλέξαμε να στερηθούμε τα σημαντικά μέρη της γνώσης και να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία που μας δόθηκε με λανθασμένο τρόπο. Δεν μας ανάγκασε κανένας να το κάνουμε αυτό.

Αλίκη